Samen naar School in Schiedam
Als ze de kinderen van de Samen naar School-klas ’s middags ziet buitenspelen met de kleuters van de basisschool, dan smelt ze, zegt Kim Antonissen. Vier jaar terug zocht deze moeder van een zoon met een autistische en verstandelijke beperking passend onderwijs voor haar zoon, die thuis was komen te zitten. Maar zij wilde per se dat hij in aanraking zou komen met de samenleving. ‘Toen besloot ik zelf een klas op te richten.’
Ontwikkelingsgerichte dagbesteding
Kim richtte Stichting Passie op, die als motto heeft: There is ability in every disability. De klas die er nu staat is ondergebracht bij openbare basisschool De Violier. Er is plaats voor zes kinderen met autisme. Sinds 2025 is er naast zorgfinanciering ook onderwijsfinanciering voor de Samen naar School-klas. Het team van pedagogen, sociaal werkers en een leerkracht gaat echt op zoek naar de potentie bij de kinderen. ‘Het is fantastisch om te zien hoeveel ontwikkeling de kinderen laten zien. Mijn zoon kan nu bijvoorbeeld lezen en rekenen – en je ziet gewoon dat hij trots is op zichzelf. Op een dag zag hij een wereldkaart in de school hangen waarbij ook de vlaggen van de landen stonden, hij wees een aantal vlaggen aan en kon hij bij elke vlag in die taal tot 10 tellen. Ik wist niet wat ik zag. Ook bij andere kinderen zie je dat ze mooie stapjes maken. Dat maakt kinderen en ouders zo blij!’
Deelname aan een reguliere school vergroot niet alleen de wereld van deze kinderen, ziet Kim. Ze genieten van contacten met kinderen in de buurt. Het vergroot ook de wereld van de ouders van kinderen met een beperking, omdat zij andere ouders ontmoeten op het schoolplein. Zowel het kind als de ouders horen erbij. ‘Het is zo hard, zeker als je kind broertjes en zusjes heeft, dat jouw kind vanwege zijn beperking ergens ver weg naar school of een kinderdagcentrum moet.’
Hard werken
Hoewel er op het vlak van inclusie in Schiedam nog veel te winnen is volgens Kim, zijn er grote stappen gezet. De kinderen zonder beperking leren dat iedereen erbij hoort. ‘Mijn zoon was als 12-jarige heel groot voor zijn leeftijd. Een kleutertje wilde met hem spelen en zei: ik denk dat hij twaalf is, maar in zijn hoofd is hij vier. Ik dacht: die moeten we een contract aanbieden, die snapt het’, lacht Antonissen.
Maar tegelijkertijd ervaart ze dat inclusie hard werken is. Met samen onder één dak zitten ben je er niet. Iedereen is druk binnen de school en dan is het soms moeilijk elkaar te vinden. Bovendien is het soms lastig om contact te leggen met kinderen met autisme. Maar er worden stappen gezet: ‘Doordat de leerkracht nu deel uitmaakt van het onderwijsteam, krijg je kruisbestuivingen. Zo is er een meisje dat zulke grote stappen maakt dat ze mogelijk in de reguliere klas lessen kan bijwonen. Er moet wel een begeleider mee, maar de school staat ervoor open.’
In Kims ideale wereld zouden in elke gemeente, in elke wijk kinderen samen naar school moeten kunnen gaan. ‘Soms is het verschrikkelijk hoeveel zorg- en onderwijsplekken een kind met een beperking ziet. Je zou wensen dat iedere school over de kennis beschikt om samen naar school goed te organiseren. Mij raakt het verhaal van een jongen die uiteindelijk een plek kreeg op een inclusieve school en toen zei: mama ik heb nu het gevoel dat ik leef! Je gunt alle kinderen dat ze niet langer worden verstopt en dat het normaal is dat kinderen met en zonder beperking samen naar school gaan.’
